Me and my hyperthymestic memory: I HATE IT!

Minsan, sabi nila, “You are blessed with the opportunity of not knowing it all”, sabi naman ng iba, “there’s nothing to be worried about, There is no fear, in not knowing”.  But that isn’t my case, I wish I can remember less, I wish I see less, hear few—I wish I haven’t seen them at all. But no! God has given me the gift of hyperthymism. Gift? Or a curse I am bound to live with for the rest of my life.

Dati, hindi ko nga alam yang word na yan. Akala ko dati, normal lang sa isang tao na maalala ang mga past experiences even watched or read, vividly, clearly, in great details, involuntarily. Normal lang na may naaalala but not as much to the point na halos 90% ng mga taong dumating sa buhay ko, kaibigan, kakilala, kaaway o minsan kahit passerby lang, naaalala ko unang pagkikita at conversation naming kung meron man. Saan, papaano, kailan pati kung ano ang suot nya. Kaya naisulat ko noon ang article ko na, “The Beautiful Side of Alzheimers”, akala ko noon, madaming makakarelate sakin. Ung tipong gusto mo nalang i- control-Alt-delete ang mga pangayayri sa buhay mo, pero para silang computer virus na ang hirap patayin at patahimikin. For once, hiniling ko na pwede bang hindi ko nalang maalala ang mga pangyayari sa buhay ko. (Read more of this Article “The Beautiful side of Alzheimers” by clicking the link: http://docmimay.blogspot.com/2015/08/the-beautiful-side-of-alzheimers.html)

Actuallly, maganda namn ang may ganito. Hindi mo kailangan ng videocam recorder para hindi malimutan ang mga importanteng bagay sa buhay mo. Mga magagandang karanasan. Mga hindi malilimutang yugto. You can even click on the repeat button on your mind a couple of hundred times without buffering. E kung sana ung magganda lang, e papano naman yung mga pangit? Pati ba namn sila magrerplay at rewind din sa utak mo? Sadly, the answer is yes. Kasi nga diba, this condition happens involuntarily and nonselective. Nasasakanya kung ano ang gusto nya I-store sa unlimited bytes ng memomy niya.

Minsan out of the blue, bigla ko nalang maaalala yung mga pangit and nakakahiyang karanasan sa buhay ko. Yung mga situations na forgive and forget n asana but I can’t! I just can’t. hahahaha. Minsan nga pati ba naman mga awkward moments ko, biruin mo ba naman na magflashback din?! tuloy minsan, feeling awkward padin ako kahit na ung memory happened more than 3 years ago pa. Haaaaay naku!  Kung sana useful to no, na nagamit ko sa medachool. Ung pati pathway at lahat ng gamot at pathophysiology kasama sa mga naaalala ko, kaso, non-selective nga e at involuntary, ano magagawa ko? Wala diba? So nganga pa din ako pagdating ng exams.

May mga taong, gusto nila alam nila lahat, gusto nila naaalala nila lahat. Madaming may gusto ng kalagayan ko. Pero I tell you, you wouldn’t want to be on my shoes. Promise! Ngayon, naiintidihan ko na lahat, bakit mahirap mag move-on, bakit mahirap magpatawad, bakit ang hirap makalimot, kasi lahat andito pa, nakastore, ayaw mapunta sa recycle bin. – very vivid, very clear, sometimes even magnified more than 100x in a highpower field objective.

I wish I can remember less, I wish I can forget more… I wish I knew less…